آمار
وب سایت:
گفت به پیری پسری خرد سال
قد وجودم شده از غم چو دال
خار بلا بر جگر من خلید
خنده شادی به لبم کس ندید
سهم من از خوان فلک دردبود
گفت به پیری پسری خرد سال
قد وجودم شده از غم چو دال
خار بلا بر جگر من خلید
خنده شادی به لبم کس ندید
سهم من از خوان فلک زجر بود
عامل بدبختی من فقر بود
کاش که من هم پدری داشتم
از بر شادی گذری داشتم
کاش چو طفلان دگر بنده هم
بودم فرخنده و فارغ ز غم
تا پدرم زنده و پر جوش بود
با غم ایام هم آغوش بود
مرد و مرا در غم و ماتم نشاند
دیده من بی رخ او خون فشاند
سایه مهرش ز سرم رفت و رفت
در شب هجران قمرم رفت و رفت
طفل دلم در غم و ماتم غنود
اختر اقبال مرا کی ربود؟
پیر ز گفتار پسر شد غمین
گفت مخور غصه که از اغنیا
داد فقیران به ستاند خدا
زان که نکردند ترحم به کس
نیست در این بادیه فر یاد رس
گفت در این کار یقین حکمتی است
در پی هر رنج و الم راحتی است
تکیه به حق کن بنما همتی
تا که ز دونان نکشی منتی
لطف خدا خواهد شد یاورت
تا که شود حکمت حق باورت
نظرات شما عزیزان:
خبرنامه وب سایت:
