استاد فردوسی شاعرپر آوازه ایران و جهان   

نترسم که دارم ز روشندلی

به دل مهر جان نبی و علی

فردوسی در هجو شاه محمود و دفاع

از امیر المومنین امام علی و شیعه

چنین سرو ده اند

    امروزدر   تاریخ  ایران و جهان نام

بلند آوازه  حکیم  فردوسی زنده است

و قرنها زنده خواهد ماند و هر روز بر

شهرت و آوازه افزوده

خواهد شد چون فر دوسی شیعه

و عاشق خداو قرآن

و پیامبر وآل علی است

نام و یادش همچو خورشید 

در آسمان دلها درخشیده

و خواهد درخشبد

چون در مقابل دشمنان آل علی

به تنهای ایستاده

وثابت قدم از حریم شیعه

دفاع کرده است پس:

 با آل علی هر که  درافتاد ور افتاد

دفاع از علی و آل علی (علیهم السلام)

را از زبان حکیم بشنویم:

من از مهر این هر دو شه نگذرم

     اگر تیغ شه بگذرد بر سرم

حکیم  فردوسی تک و تنها به

رزم حاکم وقت سلطان

محمود می رود تا از

حریم مولایمان علی علیه السلام دفاع کند

ایا  شاه محمود کشور گشای 

 زکس گر نترسی بترس از خدای

هر آن شه که در بند دینار بود  

 به نزدیک اهل خرد خوار بود

گرایدو ن که شاهی به گیتی تراست  

               نگویی که این خیره گفتن چراست                    

ندیدی تو این خاطر تیز من     

نیندیشی از تیغ خونریز من

که بد دین و بد کیش خوانی مرا  

  منم شیر نر ، میش خوانی مرا

مرا غمز کردند کان بد سخن  

   به مهر نبی و علی شد کهن

هر آن را که در دل کین علیست 

    ازو خوار تر در جهان گونه کیست         

که فردوسی طوسی پاک جفت  

       نه این نامه بر نام محمود گفت             

به نام نبی و علی گفته ام  

هر های معنی بسی سفته ام

منم بنده ی هر دو تا رستخیز  

   اگر شه کند پیکرم   ریزریز

من از مهر این هر دو شه نگذرم     

اگر تیغ شه     بگذرد  بر سرم

نباشد جز از بی پدر دشمنش

 که یزدان بسوزد به آتش تنش

منم بنده ی اهل بیت نبی     

 ستاینده ی خاک پای وصی


مرا سهم دادی که در پای پیل

  تنت را بسایم چو دریای نیل

نترسم که دارم ز روشندلی  

به دل مهر جان نبی و علی

چه گفت آن خداوند تنزیل و وحی 

  خداوند امر   و خداوند    نهی

که من شهر علمم علیم درست است

درست این سخن گفت پیغمبر است                 

گواهی دهم کاین سخن راز اوست 

         تو گویی دو گوشم بر آواز اوست              

چو باشد تورا عقل و تدبیر و رای

 به نزد    نبی   و علی گیر جای

گرت زین بد آید گناه منست

 چنین است این رسم و راه منست

به این زاده ام هم به این بگذرم

   چنان دان که خاک پی حیدرم

 
اگر شاه محمود ازین بگذرد 

 مر اورا به یک جو نسنجد خرد

چو بر تخت شاهی نشاند خدای

  نبی و علی را به دیگر سرای

 
هر آنکس که شعر مرا کرد پست

            نگیردش گردون گردنده دست             

من این نامه ی شهریاران پیش

  به گفتم بدین نغز گفتار خویش             

چو عمرم به نزدیک هشتاد شد

  امیدم   به یکباره بر باد شد

به سی سال اندر سرای سپنج     

چنین رنج بردم به امید    گنج

ز ابیات غرا دو ره سی هزار  

مر آن جمله در شیوه ی کار زار

ز شمشیر و تیر و کمان و کمند  

   ز   کوپال    و از تیغهای بلند

ز بر گستوان و ز خفتان و خود

     ز صحرا و دریا و از خشک رود

ز گرگ و ز شیر و زپیل و پلنگ  

  ز عفریت و از اژدها و نهنگ

ز نیرنگ غول و   زجادوی دیو

کزیشان به گردون رسیده غریو

ز مردان نامی به روز مصاف

  زگردان جنگی گه رزم و لاف

همان نامداران با جاه و آب

    چو تور و چو سلم و چو افراسیاب         

چو شاه آفریدون و چو ن کیقباد 

       چو ضحاک بد کیش بی دین و داد               

چو گرشاسب سام نریمان گرد

    جهان پهلوانان با دستبرد

چو هوشنگ و طهمورث دیو بند

    منوچهر و جمشید شاه بلند

چو کاوس و کیخسرو تاجور

    چو رستم چو رویین تن نامور

چو گودرز و هشتاد پور گزین  

  سواران میدان و شیران کین

همان نامور شاه لهراسب را  

  زریر سپهدار و گشتاسب را

چو جاماسب کاندر شمار سپهر

 فروزنده  تر بد ز ناهید و مهر

همه مرده از روزگار     دراز    

  شد از گفت من نامشان زنده باز

چو عیسی من این مردگان را تمام

       سراسر همه زنده کردم به نام           

پی افکندم از نظم کاخی بلند    

     که از باد و باران نیابد گزند

   بسی رنج بردم در این سال سی

   عجم زنده کردم بدین پارسی

بر این نامه بر عمرها بگذرد  

 بخواند هر آنکس که دارد خرد

نه زین گونه دادی مرا تو نوید

   نه این بودم از شاه گیتی امید

بداندیش کیش روز نیکی مباد  

   سخنهای نیکم   به بد کرد یاد

بر پادشه    پیکرم    زشت کرد  

فروزنده ی اخگر چو انگشت کرد

اگر منصفی بودی از راستان

 که اندیشه کردی در این داستان         

بگفتی که من در نهاد سخن  

  به داد ستم از طبع داد سخن

جهان از سخن کرده ام چون بهشت

            از این بیش تخم سخن کس نکشت                 

سخن گستران بیکران بوده اند    

سخنها    بی اندازه پیموده اند

ولیک ار چه بودند ایشان بسی

     همانا نگفتند از ایشان کسی

که سفله خداوند هستی مباد  

  جوانمرد را تنگدستی مباد

به دانش نبد شاه را دستگاه  

  وگرنه مرا برنشاندی به گاه

اگر شاه را شاه بودی پدر  

  بسر بر نهادی مرا تاج زر

  و گر مادر شاه بانو بدی

  مرا سیم و زر تا به زانو بدی

چو اندر تبارش بزرگی نبود    

نیارست نام بزرگان شنود

پشیزی به از شهریاری چنین  

           که نه کیش دارد نه آیین دین            

پرستار زاده نیاید به کار

   اگر چند دارد پدر شهریار

سر ناسزایان برافراشتن

و از ایشان امید بهی داشتن

سر رشته ی خویش گم کردنست 

                  به جیب اندرون مار پروردنست                    

درختی که تلخست وی را سرشت 

           گرش بر نشانی به   باغ بهشت               

وراز جوی خلدش به هنگام آب  

     به بیخ انگبین ریزی و شهد ناب          

سرانجام گوهر به کار آورد  

  همان میوه یتلخ بار آورد

به عنبر فروشان اگر بگذری

    شود جامه ی تو همه عنبری

و گر تو شوی نزد انگشت گر  

   از او جز سیاهی نیابی دگر

ز بد گوهران بد نباشد عجب  

 نشاید ستردن سیاهی ز شب          

به ناپاک    زاده     مدارید    امید

       که زنگی به شستن نگردد سپید          

ز بد اصل چشم بهی داشتن

  بود    خاک   در دیده انباشتن

چو پروردگارش چنین آفرید

    نیابی تو بر بند یزدان کلید

بزرگی سراسر به گفتار نیست

           دو صد گفته چون نیم کردار نیست           

شنیدی چو ز اینگونه گونه سخن

    ز آیین شاهان و رسم کهن         

دگرگونه کردی به کامم نگاه

 نگشتی چنین روزگارم سیاه         

از آن گفتم این بیتهای بلند  

  که تا شاه گیرد از این کار پند

کزین پس بداند چه باشد سخن  

  بیندیشد    از پند    پیر      کهن

دگر شاعران را     نیازارد او  

همان حرمت خود نگهدارد او

چو شاعر برنجد بگوید هجا  

  بماند هجا تا قیامت به جا

بنالم به درگاه یزدان پاک

فشاننده بر سر پراکنده خاک

که یارب روانش به آتش بسوز  

  دل بنده ی مستحق برفروز .

نترسم که دارم ز روشندلی    

   به دل مهر جان نبی و علی          

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: