آمار
وب سایت:
قرن بلا
اثر: استاد دیندار (کامران)
اندرین قرن ستم قرن اتم قرن بلا
سنگ خارا شده آن قلب رئوفت که مرا همدم بود
آه و صد آه که از داغ فراق
بیتومن شعر نو و هم غزلی ساخته ام
کاش آن قلب ودلت
یا که آن روح لطیفت
بتو می داد خبر
که توئی لیلی ومن مجنونت
آنقدر در غم هجران تومن بی گل روی تو در شهر غریب
من شوریده مشتاق و حزین
از جفایت همه جا
ناله و افغان کردم
هر که می دید مرا
سخت ملامت می کرد
عاشق بی دل و شوریده و مجنون صفت من شده ام در غربت
باورم کن که فقط
مرغ عشق تو منم
عشق من آتش جان
دانه و آبم پس کو
از جفای تو و کم لطفی تو
همچو یک بمب اتم
جور تو قلب مرا ویران کرد
پس غزال غزلم
بشنو عقده دیرین مرا
بیتو در غربت و این شهر غریب
غزلی سخت غمین ساخته ام گوش بکن
تا بدانی که مرا زجر فراقت کشته
نازنین گر چه وفا نیست ترا
گوش بکن
آن زمانی که نگاه تو ز آن دگران بود
هرگزم هیچ نگفتی که مرا حال چسان بود
وای از آن دم که تو گفتی نکنم یاد تو دیگر
بزدی بر دلم اخگر که ز غم در خلجان بود
گر چه مشتاق تو افزون شده از حد شمارش
یاد می آر از آن دم که نه این بود و نه آن بود
یاد آن روز که با من غزل عشق سرودی
شعف و شادی دل هم همه دم در فوران بود
یاد آن روز که با من سر این سفره نشستی
سفره عشق که ما را دل و جان در هیجان بود
تو به صد طعنه بگفتی که دلت صبر ندارد
عشق آموز ز مجنون که چنین بود وچنان بود
اینقدر صبر که دارد که خورد سنگ و ننالد
تو زدی سنگ به قلبی که در آن عشق نهان بود
مویه ها کردم و هرگز تو نگفتی ز چه کامران
اندرین فصل گل و مل همه دم اشک فشان بود
نظرات شما عزیزان:
خبرنامه وب سایت:
